Roadtrip!

Vorige week donderdag was het zover: eindelijk meer Nederlandse inbreng in het Amerikaanse bastion genaamd Saint Louis. Sita (ook wel "ma" genaamd), Marcel (ook bekend als "pa"), en Maurice (AKA Hennessy) waagden de urenlange trip over de oceaan om me hier te bezoeken, en dat was een groot succes, want in de zes dagen die we samen doorbrachten hebben we namelijk een shitload(om Amerikaanse termen te gebruiken) aan dingen gedaan.

Honkbal is dé sport in St. Louis, vooral omdat de St. Louis Cardinals een topteam is, en ook dit jaar maakten ze een goede kans de Wereldtitel te winnen. Om maar even te laten zien hoe Amerikanen zichzelf zien: Met de uitzondering van één Canadees team bestaat de gehele World Series enkel uit Amerikaanse teams. Voor zover de wereldtitel honkbal, want daar gingen we nou juist niet heen (de Cardinals wisten trouwens niet verder te komen dan de halve finale).

Waar we wél heengingen was een American Football wedstrijd van de St. Louis Rams. De strijd was tussen de Rams en de Packers, en dus was de uitslag van tevoren eigenlijk al bekend (althans, dat vertelden meerdere Amerikaanse vrienden me). Voor de leek onder ons: De Packers is een van de sterkste teams van de competitie (ze wonnen de Superbowl nog in 2010), terwijl de Rams eerder het afvoerputje van de sport is. De uitslag, 30-20 voor de Packers, zei ons nog niet heel veel, maar het was zeker mooi om een keer mee te maken. De American Sport Experience draait om familie (vooral vaders en zoons die gebroederlijk hetzelfde shirt dragen), om grote porties eten (nacho's met kaassaus, chilisaus, jalapenos, gehakt, en verder wat je er maar op wil gooien), en om het op commando beginnen met aanmoedigen.

Dat laatste is op-en-top Amerikaans: in plaats van hun team constant naar voren te schreeuwen zoals we gewend zijn in Europa, is men hier vooral bezig met kletsen, eten en drinken. Dat is, tot het moment dat één van de grote schermen een filmpje afspeelt dat zegt "MAKE SOME NOISE", want dan laten de supporters hun biertje staan om 'spontaan' te beginnen met schreeuwen. Er is een serieuze kans dat zonder de televisieschermen, en zonder de mannetjes die staan te zwaaien met borden ("I WANT TO HEAR YOU!"), het publiek de hele wedstrijd meer bezig is met het maken van vrienden dan met het volgen van de wedstrijd.. Wel érg goed is trouwens de sfeer hier tussen 'vijandige' teams: Packers en Rams fans zaten allemaal door elkaar heen, gingen naar de zelfde eettent, en naar dezelfde WC.. Dat zie je bij Ajax - Feyenoord niet snel gebeuren!

Na de wedstrijd zijn de weg opgegaan met een huurauto, met als eerste bestemming Nashville. Dit is de stad waar Amerikaanse countrymuziek vandaan komt, dus konden we niet anders dan de Country Hall of Fame te bezoeken, en een paar barretjes binnen te gaan. In Nashville zijn er in cafés en restaurants namelijk overal live zangers, die enkel van fooien leven.. Een dagje gratis muziek dus!

Nashville was echter redelijk klein, en aangezien een ander muziekbolwerk zich 'maar' 2.5 uur van de Countrystad bevindt, besloten we weer de auto in te stappen. De volgende stop: Memphis, ook wel bekend als het land van soulmuziek, rock and roll en natuurlijk Elvis. Graceland, het landgoed van Elvis en de omliggende musea, was zeker de moeite waard. Ook hier kwam de ziel van het Amerikaanse leven duidelijk tevoorschijn: de ingang van het amusementspark staat los van de woning van Elvis, en er rijden constant shuttle busjes om de bezoekers van het ene naar het andere punt te brengen. Wij verwachtten een lange trip naar zijn fameuze huis, maar tot onze stomme verbazing hoefde de bus enkel de straat over steken om er te komen. De moraal van dit verhaal: Amerikanen lopen principieel liever niet, zeker niet als er een automobiel (met bijbehorende uitlaatgassen) gebruikt kan worden.

Auto's waren ook prominent aanwezig in de binnenstad van Memphis, want we hadden het geluk om precies de stad te bezoeken tijdens een old-timer evenement: de belangrijkste straat van de stad, Beale Street, stond helemaal volgeparkeerd met te gekke auto's uit de jaren 20, 30, 40, etc. (zie de foto's!)

De Roadtrip bracht ons ook nog naar Deventer - Deventer, Missouri wel te verstaan. Misschien was dit kleine dorpje ooit opgericht door mensen die oorspronkelijk uit Deventer, Overijssel kwamen, al zijn academici het daar niet over eens. Toen wij er aankwamen bleek dat we iets te laat waren: hoewel Deventer, Missouri nog wel te vinden is op de kaart en op de TomTom leeft er geen ziel meer sinds 1950. Het gebied is nu onderdeel van Mississippi County, vandaar dat Maurice enigszins gedesillusioneerd met een bordje van dit dorp op de foto ging..

We sloten de 6 daagse familietrip af met een snel bezoek aan de St. Louis Arch (de enige echte toeristische trekpleister hier) en een bord nasi, want al na een paar dagen reizen konden Maurice, Sita en Marcel eigenlijk geen burger meer zien, en we verlangden allemaal naar (gezond) voedsel dat we ook in Nederland gewoonlijk eten. Dat was een goede afsluiting van een mooie week, een week die functioneerde als een welkome afleiding van school en het leven de campus, en als een mogelijkheid om eens flink bij te kletsen en goed bij te kleuren (de temperatuur raakte de 30 graden aan in midden oktober!). Voor mij is het gewone leven nu weer begonnen, Marcel en Sita rijden nu in de buurt van New Orleans, en Maurice is waarschijnlijk lekker aan het genieten van een ouderwetse jetlag. Tot volgende week.. tot die tijd hebben we gelukkig de foto's nog:

 nashville

 Dat zijn een hoop country-platen..

 Elvis zijn huiskamer

 De Arch

 (Livemuziek én vliegende auto's in Nashville)

 Geen Deventer..

Some stories from Chicago

Sorry, sorry, sorry, voor iedereen die de afgelopen dagen deze blog heeft bezocht, snakkend naar een nieuwe blogpost: het was nog niet voorgekomen in Amerika, maar ik heb het eventjes druk.

Druk, wat betreft de studie, want volgende week is het tentamenweek, en in tegenstelling tot in Nederland gaan hier de lessen gewoon door, net als het verplichte leeswerk. Je hoort mij echter niet klagen, want in de rest van de weken heb ik zo weinig gedaan, dat het schoolwerk van deze week bijna vermakelijk te noemen is.

Bijna, want er zijn natuurlijk nog steeds duizend en één dingen op te noemen die leuker zijn dan het bestuderen van Amerikaanse Presidentiële Debatten sinds 1960 (want dat was de eerste keer) of het luisteren naar Bob Dylan om zijn ontwikkeling als activist mee te maken. Zo, op die manier heb ik jullie in één keer een inkijkje gegeven in de stof die ik moet behandelen dezer dagen,en heb ik jullie meteen iets nieuws bijgebracht (dat van het eerste debat dat plaatsvond in 1960, in het geval dat het jullie alweer ontschoten was).

Druk, ook wat betreft genieten van het leven, want afgelopen week was het me voor het eerst gelukt het saaie St. Louis te verlaten. Vrijdag, zaterdag en zondag brachten 4 internationale studenten en ik namelijk door in Chicago, door hippe mensen ook wel Chi-City genoemd. In drie dagen kan je ongelofelijk veel meemaken, vooral als je de reis start en afsluit met een 6 uur durende busreis, en gedurende het verblijf in Chicago het grootste deel van de nacht actief bent, om de dag erna (of eigenlijk dezelfde dag) op 9 uur alweer op te staan.

Dan kom je mooie gebouwen tegen, goed eten, slecht eten, goede taxichauffeurs... Oké, ik heb mezelf beloofd geen grote leugens op deze pagina te vertellen, dus ik moet hier stoppen. In Chicago vond afgelopen weekend de Chicago Marathon plaats, waar ieder jaar tienduizenden mensen aan meedoen. Wees niet bang, wij waren niet van plan om ook maar één enkele stap in hardloopkleding te zetten in Chicago. We waren er echter wel door benadeelt, want op het moment dat we ons hotel wilden boeken, zat alles prop en propvol. Daarom konden we niet anders dan een hotel boeken aan de rand van de stad, waardoor we dan weer afhankelijk waren van taxi's om Chicago in te komen.

En dat brengt ons bij taxichauffeurs. Vaak hoor je negatieve verhalen over deze mensen; ze kunnen geen Engels, zijn onaardig, zijn schooierig, zijn onduidelijk over de prijzen en het zouden niet de meest hygiënische mensen zijn. Stereotypen zijn vaak onwaar en oneerlijk, maar in dit geval zijn ze totaal kloppend. Na de eerste nacht uitgaan namen we een taxi terug naar het hotel, en een Indische man was onze persoonlijke chauffeur. De beste man leek niet al te vrolijk, en nadat hij ons 5 had ingesloten in de auto snauwde hij meerder keren naar ons "Mid and a half." Wij hadden uiteraard geen idee wat dit te betekenen had, en gestimuleerd door enig alcoholgebruik lachten we zijn uitspraken weg: Indiërs.. zijn het ook geen gekke mensen?

De taxirit duurde maar een minuut of tien, en op de teller stond een dollar of 25. Wanneer één van ons wilde betalen bleek de 25 dollar echter niet genoeg te zijn, want had hij ons niet verteld dat deze rit ‘Mid and a half’ zou zijn? Knoop dit in je oren, mocht je ooit een keer in Chicago komen (geen idee of dit overal geldt): Mid and a half betekent letterlijk een 50% toename van de prijs die op de teller staat; dat is slim zakendoen!

De dag erna namen we ’s nachts opnieuw een taxi terug, en dit keer groette een vriendelijke Chinese man ons. Om het kort te houden: deze man had geen idee waar ons hotel was (ondanks de locatie naast een vliegveld), had constant een boek in zijn hand, tegen het stuur aangedrukt, en praatte net als de Chineseman die Nederlandse liedjes zingt bij Ik Hou Van Holland. Gek genoeg zong hij ook nog echt op dezelfde manier. Dit is geen grap, de man vertelde ons al snel dat hij van zingen hield, en dat wilde hij maar al te graag laten horen gedurende de reis. Ik heb niet veel verstand van Chinese liederen, maar hij zou de eerste ronde van de Voice of China waarschijnlijk niet overleven.

Ondanks deze kleine minpunten was Chicago een fantastische ervaring: het is een mooie stad, die je doet denken aan New York, maar niet zo belachelijk groot, en zonder al die mensenmassa’s. Zo was het mogelijk op zondag door de binnenstad te lopen door een verlaten straat, waar de winkels dicht waren, en er welgeteld 1 auto geparkeerd was. Een van de letterlijke hoogtepunten was het bezoeken van een loungebar op de 95e verdieping van de Hancock Tower; een briljant uitzicht onder het genot van een (illegaal, dus extra lekker) biertje.

Volgende week wordt het druk, en vanaf donderdag zijn Sita, Marcel en Maurice hier in St. Louis.. dus voor alle brave lezers een waarschuwing: het zal wel weer even duren voor er een nieuw bericht wordt geplaatst!

 Uitzicht vanaf de 95e verdieping!