THE END. American Style.

There I was, at a cute little airport in the middle of the United States. After literally months of preparation, I finally arrived in Saint Louis, and I have to say, I was a little bit nervous for what would come. When walking towards the exit, I spotted some girls dressed in awful neon-yellow t-shirts with black letters screaming "International Introduction SLU" on it. Great, that's for me, I thought for a second. Not longer than that though, as these students were so extremely friendly and open (and interested in Holland, that's always a plus), nobody could not have felt uncomfortable with them. Within minutes I got what felt like a hundred questions thrown at me, and during the bus ride to the campus I already got to know the ins-and-outs of St. Louis (Thanks Katie, Caitlin, Bee, Taylor, Alison, Briana, Tiara, Tim R., and all the others!). Yes, the weather will stay this awesome. No, St. Louis is not that safe, but you'll be fine. Pruellage Hall is okay, but not the best.

THE END. Dutch style.

Aan alles komt een einde, er is een tijd van komen en gaan, dat doet de deur dicht, etcetera etcetera etcetera. Ja, we zijn op dat punt beland waar spreekwoorden opeens de harde waarheid blijken te vertellen: het semester in Amerika zit er op. Donderdagochtend stap ik op het vliegtuig om een dag later in Amsterdam aan te komen en iedereen in de armen te kunnen vallen. Waarschijnlijk komt dat vooral door de vermoeidheid na een 17-uur lange vlucht, maar toch ook wel omdat ik iedereen in Nederland heb gemist. Tijd voor een terugblik.

Pimp my Church

Eigenlijk heb ik het weinig gehad op dit blog over één van de belangrijkste kenmerken van deze universiteit: SLU is een Jezuïetenschool, wat dan weer een katholieke orde is. Vandaar dat er een gigantische katholieke kerk gevestigd is op de campus, en dat die kerk (in tegenstelling tot vele kerken in Nederland) elke zondagmorgen, middag én avond bijna volledig gevuld is: veruit de meeste studenten komen uit een Katholiek gezin, en het gaan naar de kerk is hier een soort van sociale verplichting. 

Catholic Church

Ik ben vrij eenvoudig te beïnvloeden, waardoor ik de afgelopen weken een aantal keer de kerkdienst op de campus bezocht heb. De eerste keer in mijn leven een katholieke mis meemaken was eigenlijk best wel een moment om te onthouden, deels doordat deze kerk gericht is op jongeren en de dienst dus niet doodsaai was (vooral dankzij een groot live-koor en orkest), maar ook deels omdat ik verbaasd was hoe strikt en formeel een katholieke kerkdienst is. Elke keer is de dienst opgedeeld in een vast aantal delen, worden deels dezelfde liederen gezongen, en worden dezelfde rituelen rondom het altaar opgevoerd. Alle priesters hebben een speciale plek bij dit altaar, en bijna alle mensen aanwezig weten precies wat er op welk moment gedaan moet worden: de ene keer moet je enkel "Amen" reageren als een priester een deel van de bijbel op leest, soms lijkt het een heel verhaal. Op een bepaald moment gedurende de dienst begint iedereen elkaar een hand te geven om elkaar "vrede" toe te wensen, terwijl even daarna de hele zaal opeens op zijn knieën neervalt om een gebed te starten. Éen keer raden wie nou net een van die paar 'heidenen' was die bleef zitten, geen idee hebbende wat er gebeurde. Tja, om alle katholieke regels in één keer onder de knie te krijgen, dat is waarschijnlijk weinig mensen gelukt, en de tweede keer dat ik de kerk bezocht ging het gelukkig al een stuk beter.

In Chicago bracht ik de meeste tijd door bij Stephanie's familie, die Lutheraans zijn, maar één dag bezocht ik Ashlen's huis, een andere Amerikaanse vriendin die in de buurt woont van Stephanie. Haar vader is protestants, terwijl haar moeder katholiek is, waardoor de familie bezoeken aan de katholieke kerk afwisselt met bezoeken aan een soort protestantse kapel. Gabriel en ik waren zo gelukkig om mee te mogen (correctie: moeten) naar de laatstgenoemde, en dat was werkelijk een ervaring: deze kerk noemt zichzelf 'modern Christelijk,' heeft 8 vestigingen rondom Chicago, en werkt eigenlijk totaal anders dan je verwacht van een kerk. In de grootste vestiging, vanaf de buitenkant totaal niet een typisch kerkgebouw, wordt elke week een dienst gehouden door een pastoor, samen met een concert van verschillende live-bands. De pastoor begon de avond met het maken van een video van het publiek, om die later op Facebook te zetten, terwijl hij ook nog een aantal grappige twitter-berichten met de aanwezigen deelde. Zijn christelijke boodschap bestond uit een aantal verwijzingen naar de bijbel, ja, maar draaide vooral om een aantal persoonlijke anekdotes: het deed me het meest denken aan van die Amerikaanse kerkdiensten die je zondagmorgen op de commerciële Nederlandse televisiezender tegenkomt. De band deze avond bestond uit een man met een gitaar, twee vrouwelijke achtergrondzangeressen en een soort jezus look-a-like met een elektrische gitaar, die popmuziek speelden, met het verschil dat de teksten over het Christelijke geloof gingen. Boven, links en rechts van de band hingen grote televisieschermen waarop de songteksten werden weergeven, waardoor er een karaoke-sfeer werd gecreëerd en een groot deel van de aanwezigen met volle borst mee begon te zingen (me too, uiteraard, gemakkelijk beïnvloedbaar!). Een voorbeeld van deze setting is hier te zien, en hoewel wij niet precies bij deze uitvoering aanwezig waren, leek ons concert er erg veel op (kijken!:) ).

Terwijl wij lekker aan het zingen waren zagen mensen in de andere 7 vestigingen dezelfde dienst op een groot scherm, en een uur later kon iedereen de boodschap van de pastoor terugkijken via de uitzending gemist-website of Iphone-app van deze kapel. Dat is op een moderne manier geloof organiseren, en hoewel ik op voorhand cynisch was over het hele gedoe, was ik op een positieve manier verrast. Het was eigenlijk erg vermakelijk, en bovendien heb ik meer onthouden van de boodschap van de hippe pastoor dan van de Bijbelse teksten die de Katholieke priester elke week maar weer opsomt. #religiekandusookleukzijn

                                               Zo ziet een moderne kerk in Amerika eruit..

Religie is een gigantisch onderdeel van de Amerikaanse maatschappij: ik heb nu een inkijkje gehad in twee verschillende stromingen, maar er zijn er veel en veel meer: baptisten, anabaptisten, adventisten, methodisten, pentecostalisten, mormonen, en ga zo maar door. De ouders van Ashlen wisten de verschillen gelukkig effectief te minimaliseren: "Het maakt niet zoveel uit welke kant je kiest, als je maar de Christelijke kerk kiest waar jij je goed bij voelt." Ik kon ze wel vertellen dat Nederland meer en meer een seculair land wordt, en dat de kerken eigenlijk alleen maar met kerst en Pasen nog vol zitten, maar ik besefte me dat om de sfeer beschaaft te houden, ik maar beter gewoon kon knikken. Bovendien: misschien komt er nog een dag dat religie in Nederland net zo vermakelijk wordt..

Thanksgiving Break!

"Du sprichst Deutsch? Wirklich? Sehr toll!" Dat soort opmerkingen hoor je als Nederlander niet vaak, maar deze week heb ik toch echt mensen ontmoet die bijna lyrisch reageerden nadat ze hoorden dat ik “sechs Jahre Deutsch studiert habe," en dus wel een woordje Duits mee kan praten. Ik was namelijk op bezoek bij de familie Eickelberg (hier ‘elegant’ uitgesproken als Eikel-Burk) voor Thanksgiving, en Stephanie's grootouders zijn geïmmigreerd vanuit een turbulent Duitsland naar de Verenigde Staten. Hier doen ze moeite om hun Duitse afkomst in ere te houden, door bijvoorbeeld alle (klein)kinderen Duits te laten leren, maar hun Amerikaanse kroost is er niet gek goed in. "Guten Tag" weet men nog wel uit te spreken, maar het werd al snel duidelijk dat Duits leren voor een Nederlander een stuk makkelijker is dan voor een Amerikaan. Dat geldt trouwens voor werkelijk alle talen, want veruit de meeste Amerikanen hebben totaal geen zin om een andere taal te leren; des te leuker is het om trots (en enigszins misplaatst, toegegeven) te vertellen dat ik wel 5 talen spreek met Frans, Spaans, Duits, Nederland en Engels (uiteraard vermeld ik niet dat een willekeurige Fransman of Spanjaard het niet met me eens zou zijn wat betreft het spreken van hun talen), om daarna de geïntrigeerde blikken van menig Amerikaan te ontvangen. Als resultaat denkt men vaak dat je ook meteen een Europa-expert moet zijn, en kan je redelijk willekeurige vragen verwachten als "Denken de Fransen echt dat Amerikanen onbeleefd zijn?", "Is Zweeds een moeilijke taal?" en "Zijn Spanjaarden en Grieken lui?" waarop ik uiteraard met volle overtuiging en een geruststellende glimlach  'Ja' antwoord.

 Maargoed, terug naar die super aardige Duits-Amerikaanse familie, de Eickelbergs, die zo aardig waren om mij een aantal dagen onderdak te bieden in hun huis in een Chicago suburb genaamd Lake Zurich. Thanksgiving vieren is een familieaangelegenheid, met zusjes (twee om precies te zijn), ooms, tantes, grootouders, neefjes, nichtjes, en een kalkoen (een aanwijzing: één van hen overleeft het niet.. maar wie?), en zo was het ook bij de Eickelbergs. Het 'diner' start vroeg, om een uur of 3, en om je er goed op voor te bereiden eet je niks als ontbijt, maar sta je in plaats daarvan in de keuken om een gigantische hoeveelheid eten klaar te maken. Typische bezigheid daarbij is het bekijken van de "thanksgiving parade," een jaarlijks terugkerend spektakel waar een lange lijst bekende Amerikanen, stripfiguren, superhelden en reclamemascottes door een normaliter drukke straat in New York loopt. Ondanks het feit dat ongeveer de helft van de 'sterren' kinderfiguren zijn (mensen verkleed als Spongebob Squarepants, de Chipmunks, Dora, dat soort ongein), wordt dit alles becommentarieerd door maarliefst 3 presentatoren, die zeer hun best doen de schijn op te houden dat dit een serieuze aangelegenheid is, en niet één grote advertentie voor de winkelketen Macy's (want dat is het.).

Na het smakelijke diner begonnen opeens meerdere leden van de familie een aantal woorden te mompelen, om het na een paar minuten bijna uit te schreeuwen: PIE TIME! Amerikanen houden van avondeten, maar er is één ding dat nog beter is, en dat is dessert. Gelukkig zijn veel koks in de VS er erg goed in, en de man des huizes liet zich zeker gelden als een goede appeltaart-chef. Na dit eetfestijn ploft iedereen neer op de bank, maakt een broeksknoop los, en zucht: we hebben weer een jaar Thanksgiving diner overleefd.

Als het indaalt dat het Thanksgiving diner echt achter de rug is, focust men zich vrijwel direct op kerstmis. De avond van Thanksgiving wordt besteedt aan het kijken van 'Alf' (of een andere kerst-klassieker), om het kersttijdperk officieel in te luiden. De dag later zijn opeens de meeste huizen overdreven mooi versierd met allerlei kleuren kerstverlichting, wordt de kerstboom opgezet, zijn er kerstliedjes op de radio, en gaan veel mensen eropuit om alvast kerstinkopen te doen. Dat laatste is logisch, want met Black Friday kan er wel heel goedkoop worden ingekocht: om middernacht zijn er speciale aanbiedingen waar je letterlijk voor moet vechten, maar gedurende de dag was het eigenlijk wel comfortabel shoppen: 50-60% korting maakt een hoop wachten zeer zeker goed!

 Naast het shoppen was er ook nog wat tijd om veel nieuwe mensen te ontmoeten (vrijwel allemaal zeer gastvrij), te feesten (in letterlijk het grootste huis dat ik ooit heb bezocht; inclusief twee keukens, een kelder-gastverblijf, direct uitzicht op een meer, en een televisie ter grootte van een gehele muur: dat is het leven van de "American Dream"), uit te brakken, en naar de kerk te gaan: het was een fantastische week! Op dat laatste zal ik trouwens een andere keer ingaan, want religie speelt een interessante rol in de VS. Voor dit moment stop ik er echter mee het is tijd voor PIE TIME. Tot volgende week! 

 

 
Some fine shopping at Macys with the other Europans

Black Friday

Een voorproefje:

Happy Holiday Season

Het 'holiday' seizoen is twee weken geleden van start gegaan met de viering van Halloween. In principe een verkleedfeestje voor kinderen die op een avond langs de deuren gaan voor snoep, studenten maken er hun eigen soort feest van door gedurende een hele week snoep in te wisselen voor alcoholische versnaperingen. In tegenstelling tot Nederlandse Halloween feestjes die ik heb bezocht wordt Halloween hier zeer serieus genomen, en vrijwel iedereen had flink zijn best gedaan om zich humoristisch dan wel eng te verkleden. Lezers die facebook bekijken hebben het vast al gezien, maar ik was verkleed als een teddybeer (voor de kenners, het was Ted, van de film). Het was een groot succes; de eerste keer dat ik mezelf transformeerde tot teddybeer werd mijn kostuum uitgeroepen tot beste van de avond (resultaat: 14 horror dvd's), wildvreemden wilden niets liever dan een knuffel, terwijl mensen die ik wél kende geen idee hadden wie nou toch in dat pak zat.

Toch is Halloween maar een voorproefje van wat nog komen gaat. In de winkels komen de kerstbomen, kerstballen, kerstknuffels, kerstkaarten, kerstsnoep, kerstshampoo en kerstcornflakes langzaam in de schappen te liggen, een teken van wat we kunnen verwachten voor de volgende maand. Voor die tijd is er echter eerst nog Thanksgiving, hier ook wel 'the forgotten holiday' genoemd. Op 22 November staat kalkoen staat nog steeds voor vrijwel elke familie op het diner, maar de sfeer rondom thanksgiving lijkt niet echt op die van kerstmis. Geen cadeautjes bijvoorbeeld, en als we terugkeren naar de Wal-Mart zie je nergens thanksgivingcornflakes of andere thanksgiving-prullaria.

Amerikanen zijn naar onze standaarden extreem gastvrij, en naast het plan om met onze groep van Amerikanen en Europeanen dit weekend al een gezamenlijk thanksgiving diner te maken, zijn vrijwel alle Europese uitwisselingsstudenten hier uitgenodigd door een Amerikaanse klasgenoot, kennis of vriend om bij hun familie thanksgiving te vieren. Ikzelf ben uitgenodigd door Stephanie, een van de Amerikanen waar we veel mee omgaan, en verheug me nu al op de volgende trip naar haar huis in Chicago (op ruim 5 uur van St. Louis), waar een familie van een man of 30 samen zal komen.

Na het gezamenlijk eten van een gevulde kalkoen, aardappelpuree met jus, wortels, pompoentaart en cranberrysaus is het 's nachts tijd voor Black Friday. De Verenigde Staten is een land dat bekend staat als een consumptiemaatschappij, en de mensen zijn vaak erg materialistisch. Op Black Friday wordt deze koopgekte flink aangewakkerd: midden in de nacht zullen winkels de deuren openen met een aantal extreem goede aanbiedingen. In Nederland zouden misschien een handjevol mensen om 3 uur s' nachts hun bed uitgaan om een digitale camera met 100€ korting te kunnen kopen, maar in de VS is het een volkstraditie waar menigeen aan meedoet. Vandaar dat winkels voorzorgsmaatregelen nemen door lokaanbiedingen beperkt in te kopen (er moet natuurlijk winst worden gemaakt op de producten die eigenlijk niet echt in de aanbieding zijn), en door mensen maar mondjesmaat tegelijkertijd naar binnen te laten. De gekte wordt soms zo groot dat mensen elkaar letterlijk aanvallen; er zijn verhalen van mensen die met pepperspray en messen winkel ingaan om producten op te eisen. Vorig jaar nog zijn er zelfs mensen overleden doordat ze werden platgedrukt door een koopgekke menigte. Ik kan niet wachten.

Vijf dagen vrij, kalkoen, Chicago, én Black Friday: Laat die thanksgiving-break maar komen!
Om nog een element toe te voegen aan het holiday seizoen hier ben ik mensen al actief warm aan het maken voor Sinterklaas. Ik ben nog niemand tegengekomen die pepernoten (meegebracht uit Nederland door mijn ouders) niet lekker vond, maar het verhaal rondom de Goede Sint en zijn zwarte pieten vinden veel mensen maar raar. Blanke mensen die zwarte verf opdoen, om daarna als hulpjes van een blanke man in een rode jurk door het land te gaan? Tja, Only in Holland.

Election Day

©Cbs News Picture

Er zijn ongetwijeld lezers van dit blog die dit onderwerp eigenlijk totaal niet interessant vinden, maar ik ga toch een poging wagen wat interesse op te wekken. Deze week kan ik niet anders dan te schrijven over ... de Amerikaanse verkiezingen!

Dinsdag is het namelijk zover. Weken, maanden, jaren zelfs (in het geval van Mitt Romney) zijn de twee kandidaten bezig geweest met campagnevoeren voor de baan van machtigste persoon ter wereld. We hebben President Barack Obama van de Democratische Partij aan de ene kant, en oud Gouverneur Mitt Romney van de Republikeinse Partij aan de andere.

Het wil nog wel eens voorkomen in Nederland dat de Republikeinse Partij negatief wordt afgeschilderd, en ik heb al flink wat nieuwsartikelen voorbij zien komen uit Nederland die vertellen dat Obama eventjes een gemakkelijke overwinning gaat behalen. Dat moet ook bijna wel, want gebeurt er niet elke week iets raars met die gekke Romney? Is het niet een opmerking waarmee hij de helft van Amerika als luie, van de overheid afhankelijke nietsnutten wegzet, dan is het wel een nieuwsbericht dat laat zien dat Romney bijna geen belasting betaald. Hij is extreem rijk, maar betaalt maar zo’n 15 % belasting. Kan zo'n man überhaupt een kans maken bij de 'gewone' bevolking?

Jazeker, want met nog maar een luttele dag voordat Amerika naar de stembussen gaat te gaan, staan Romney en Obama vrijwel precies gelijk in de peilingen. Hoe kan dat? Ten eerste is Amerika nou eenmaal een conservatieve natie, altijd al geweest. Ten tweede zijn Amerikanen zeer trouw aan hun partij. In Nederland zou je zonder problemen kunnen overstappen van de PvdA naar, pak 'm beet, CDA, in twee verschillende verkiezingen. In Amerika is dat veel minder gebruikelijk, want je politieke partij is bijna net zo belangrijk als je religie hier. Een meerderheid van de natie lid is van één van de twee partijen. Zelfs veel van de mensen die zeggen onafhankelijk te zijn hebben stiekem een duidelijke voorkeur, en wijken daar vrijwel nooit van af. Aangezien beide partijen ongeveer evenveel vaste supporters hebben zijn Presidentsverkiezingen vaak erg spannend.

Die politieke voorkeur wordt vaak door ouders overgebracht op de kinderen, iets wat je in St. Louis erg goed merkt. De meeste studenten hier komen uit een welvarend milieu, en hebben Republikeinse ouders. Veel van de studenten hebben feitelijk geen andere keuze dan hun eerste stem ook uit te brengen op die partij, zelfs als ze er eigenlijk stiekem tegen zijn. Eén verhaal dat ik heb gehoord over dwangpraktijken van ouders was een moeder die haar dochter letterlijk vertelde haar niet meer als deel van de familie te zien als zij op Obama zou stemmen. Een ander verhaal ging over een grootmoeder die elke week haar kleinkind belt om haar politieke propaganda te delen. Veel studenten staan nog ingeschreven bij hun ouders' huis, en ontvangen daar een uitnodiging om te stemmen. Ouders vullen vaak het stembiljet al in en sturen het dan op naar hun kinderen. Ga daar maar eens tegenin als kind.

Een ander pessimistisch gegeven is het feit dat Amerikaanse studenten over het algemeen totaal niet geïnteresseerd zijn in politiek. Ik ben lid van de Political Science club hier, met ongeveer 15 anderen. Er gaan meer dan 10.000 studenten naar SLU. Gevolg is dat mensen er weinig van af weten, en vaak maar gewoon het verhaal herhalen dat hen verteld werd door hun ouders, zonder er eigenlijk serieus over te hebben nagedacht. Ga maar eens aan een gemiddelde student hier vertellen dat het best mogelijk is om iedereen een zorgverzekering te geven voor een lage prijs: ze zullen versteld staan van hoe goed dat klinkt! Oké, met Rutte 2 wordt dat misschien een lastiger verhaal, maar mijn punt mag duidelijk zijn.

Als Nederlander wordt je hier trouwens gek aangekeken als er over Europese politiek gepraat wordt. We worden gezien als een stelletje socialisten, en als ik vertel dat we in Nederland net verkiezingen hebben gehad en dat de Arbeiderspartij samen met de Liberaal Conservatieven gaan regeren, kunnen er serieus mensen van hun stoel vallen. Voor hen klinkt dat als een communistisch/socialist bolwerk, waardoor ik ook altijd maar even aan mijn verhaal toevoeg dat we ook nog een echt (oud)-communistische partij in het land hebben (de SP). Een coalitie klinkt hier trouwens ook als een gek idee, want samenwerken zit er écht niet in op het moment.

Dat zal toch wel nodig zijn, want er is een grote kans dat er een verdeeld congres gaat komen na de verkiezingen. De Senaat(eerste kamer) lijkt Democratisch te blijven, terwijl de Amerikaanse tweede kamer sowieso door een Republikeinse meerderheid gecontroleerd gaat worden. Ik kan niet wachten op dinsdag te zien wat er gaat gebeuren, nu die jarenlange campagne eindelijk ten einde gaat komen. Hopelijk was het verhaal interessant genoeg om het helemaal door te lezen; voor al die doorzetters een klein gebaar:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=ArC7XarwnWI

Wil je weten bij welke kandidaat jij het dichtste staat (de kans dat dit Obama is, is voor een gemiddelde Nederlander ongeveer 99%), doe dan de test op http://www.isidewith.com/presidential-election-quiz
Er zitten ook een hoop onbekende kandidaten in de test, maar beter is het om die te negeren, want 3rd-party candidates hebben geen schijn van kans in Amerika. Dat is een verhaal voor een andere keer, het is bedtijd hier. Tot volgende week!