Als groot fan van Jason Mraz ben ik wel gewend aan de voor- en nadelen dat het me oplevert. Veel vrouwen vinden het zeer interessant, mannen schudden vaak teleurgesteld hun hoofd. In Nederland kon ik de (mannelijke) kritiek die ik kreeg toen ik aankondigde naar een van Jason Mraz's concerten te gaan nog wegtoveren door met een quasi-sippe blik te vertellen dat Vivian me mee had gesleept, maar hier in St. Louis heeft dat argument alle kracht verloren. Dat belette me echter niet om alsnog naar Mraz te gaan, samen met de andere student die uit Groningen is overgekomen naar St. Louis, Thomas.
Het concert was fantastisch: we kregen stoelen toegewezen op één van de voorste rijen, Jason Mraz is een showman en een uitstekend zanger, en er werd zelfs een huwelijksaanzoek gedaan toen hij zijn bekendste nummer "I'm Yours" opvoerde (zoals dit, maar dan in een half open constructie, op een heerlijke nazomerse avond). Dit gebeurde niet stilletjes, want we zijn per slot van rekening in The United States of America. Jason stopte midden in zijn lied pardoes met zingen, om een aantal woorden uit te spreken: "Andrew, this is your cue" (Andrew, dit is het moment). De lichten gingen uit, met de uitzondering van één zoeklicht, dat wanhopig op zoek was naar die ene man die Andrew heette. Uiteraard was alles van tevoren gepland, dus de lichtoperator was in staat om Andrew en zijn vriendin te belonen met een grote scheut fel wit licht. Een aantal meisjes begon te schreeuwen, blijkbaar wisten zij al door wat er stond te gebeuren. Andrew, in een beweging die raar én beleefd tegelijkertijd was, zwaaide eerst nogal sullig naar Jason, om zich daarna om te draaien en door de knieën te gaan voor zijn vriendin. Het hele publiek kon dit meemaken, want op de verschillende grote schermen werd de episode in HD-kwaliteit afgespeeld. Meer vrouwen (en misschien wat mannen) begonnen te schreeuwen, al is het Nederlandse woord schreeuwen eigenlijk niet sterk genoeg om te beschrijven wat voor geluid er uit de kelen komt van sommige Amerikanen. Vergelijk het met het geluid dat voortkomt uit het krassen met een krijtje over een schoolbord, dat vermenigvuldigt met 10, en daar een soort berenschreeuw achteraan: Zó schreeuwen Amerikaanse vrouwen, en zó vier je een Amerikaans huwelijksaanzoek. Ook Nederlandse vrouwen die dit lezen willen natuurlijk weten wat het antwoord was van de nogal verdwaasde dame: als ik het goed kon zien, was het een stamelend 'Ja'. Gelukkig maar.
De automobiel is een soort van eerste levensbehoefte in de VS. Lopen? Daar houden de Amerikanen niet van. Fietsen? Dat kunnen de meesten niet eens (bovendien is het le-vens-gevaarlijk). Dan heb je nog het openbaar vervoer, maar dat is zo waardeloos dat alleen de armste mensen er gebruik van maken, puur bij gebrek aan betere mogelijkheden. Als studenten behoren wij tot de laatste categorie, en dus gingen Thomas en ik een groot avontuur aan door een reis van ruim een uur met de metro en bus te maken. Ik zei al dat vooral arme mensen voor het openbaar vervoer kiezen, en het is nogal oneerlijk, maar in St. Louis betekent dat gekleurde mensen. Niet dat ik me onveilig voelde, maar het feit dat wij daar zo ongeveer de enige blanken waren geeft je toch een vreemd gevoel: het toont maar weer eens aan dat iedereen naar uiterlijke kleurverschillen kijkt, of dat nou bewust of onbewust gebeurd.
Onze reis verliep uiteindelijk goed, en het gaf ons de mogelijkheid een hoop interessante personages te bekijken en ontmoeten. Zo kwamen we een Amerikaanse vrouw van een jaar of 40 tegen in de bus die ook naar Jason Mraz bleek te gaan. We startten een gesprek met haar, en kwamen zo al snel een aantal harde waarheden te weten in het leven van een 'working-class' Amerikaan. Deze blanke vrouw gebruikte dus het openbaar vervoer, en ze vertelde bijna verontschuldigend dat 'ze normaal nooit de bus pakt' (want tja, die is er alleen maar voor zielige lui). Ze werd er echter toe verplicht, want haar auto was kapot gegaan, en ze had eenvoudigweg geen geld om het oude wrak te repareren. De economische crisis had ook haar geraakt, haar loon was niet gestegen, en geldproblemen werden de orde van de dag. Ze vertelde ons ook nog dat ze hoopte dat Obama wordt herkozen in november, want met Romney aan het roer zag ze het leven in Amerika niet meer zitten. "Ik hou van Amerika, en ik hou van St. Louis, maar ik denk er serieus over na te emigreren naar een ander land, Canada of zoiets, en ik ken meer mensen die er zo over denken," besloot ze, ons een duidelijk beeld gevend van hoe het leven in Amerika ook kan zijn.
Ze gokte er maar op dat het openbaar vervoer haar ook weer zou terugbrengen, en op de terugreis zaten we inderdaad weer met haar in de bus. Door een file net buiten het amfitheater miste ze echter haar aansluiting. Tien kilometer verwijderd van haar bestemming, ze besloot te gaan lopen naar huis. Wij opperden nog of ze niet een taxi kon nemen, maar dat idee wuifde ze snel weg. Nee, ze ging wel lopen, want taxi's zijn ook zo duur. Tien kilometer lopen, in het midden van de nacht, dat zouden veel Nederlanders niet direct overwegen, maar deze vrouw was niet op andere gedachten te brengen. Dus daar ging ze, op weg naar huis, wandelend over een onverlichte weg, in een nou niet bepaald veilige wijk. Thomas en ik keken elkaar verbijsterd aan, hetzelfde denkend: hopelijk weet ze haar eindbestemming veilig te behalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten