Drinking issues

(geen idee wie dit zijn!)

Oké, ik ga gewoon eerlijk zijn: Amerikanen houden wel van een feestje, en als Europese uitwisselingsstudent ben je zo ongeveer verplicht om daarin mee te gaan (Dé standaardsituatie: "You're European? Awesome, you should come to my party!"). Vandaar dat gedurende de afgelopen weken de relatie tussen mijn bed en ik niet echt goed te noemen is (de komende weken hoop ik het weer goed te maken).

De minimumleeftijd voor het drinken van alcohol is hier 21: dit houdt over het algemeen in dat Amerikanen rond hun 18/19e levensjaar voor het eerst serieus gaan drinken (want wat niet mag, is juist leuk!). Het resultaat: Amerikanen van mijn leeftijd kunnen NIET tegen alcohol. In de afgelopen week heb ik al heel wat Amerikanen zien vallen, om die avond niet meer op te staan. Veel Amerikaanse meiden beginnen totale onzin uit te kramen na een aantal glazen bier of (voor de meer verfijnde Amerikaan) mierzoete wijn. Gabriel, mijn volgens vrouwen zeer aantrekkelijke Franse buddy uit Parijs, heeft daar slechte herrineringen aan. Op één van de huisfeesten kwam er telkens een duidelijk dronken meisje naar hem toe dat hem smeekte om seks met haar vriendin te hebben ("She really needs it, come on, do her a favor," werd hem verteld): een bizar verhaal, zelfs als je het zelf hebt meegemaakt. Voor het geval Gabriel's vriendin per ongeluk hier terechtkomt en vloeiend Nederlands kan: hij is een uitstekende lover, want hij wees alle verzoeken professioneel af ("No , please go away").

Het verhogen van de minimumleeftijd heeft in de praktijk weinig zin gehad hier. Ik ben 20, dus mag officieel niet drinken (dus dat doe ik uiteraard ook niet, als trouwe volger van de wet), komt de meeste clubs en bars niet in, maar kan toch letterlijk overal aan drank komen. Feesten zijn niet toegestaan op de campus, waardoor alle feestbeesten in mooie apartementen nét buiten de campus wonen. Daar gaat iedereen totaal los, met keg parties, shotgunning, chugging, beerpong en natuurlijk de alombekende rode bekertjes.

Ik ben ervan op de hoogte dat mijn blog ook wat oudere lezers aantrekt (voel je je niet aangesproken, dan kun je dit deel overslaan), dus snel even een samenvatting van de bovenstaande termen.
Keg Party: Feesten waar een gigantische ton bier in het midden van de kamer staat, waar iedereen d.m.v. een grote zwarte slang uit kan drinken. Je bent pas écht cool hier, als je uit deze ton drinkt terwijl je op je handen staat, of wordt opgetild door anderen. (nog niet aan mee gedaan...mocht het toch gebeuren, dan deel ik sowieso de foto's: het is toch onderdeel van de gehele American Experience!)
Shotgunning: Pak een blikje bier, prik aan de zijkant een gaatje, en drinken maar!
Chugging: Pak een blikje bier, maak het open, en drink het in één keer op.
Beerpong: een drankspel waarbij je een tafeltennisballetje in de bekertjes van je tegenstander probeert te gooien. Wie verliest drinkt. Wie wint drinkt eigenlijk ook.

Grote feesten (een man of honderd in een kamer van 30m²) zijn eigenlijk ook niet echt de bedoeling in de apartementen buiten de campus, dus op veel avonden staat de politie of beveiliging op de stoep. De eerste keer ging onze groep Europeanen braaf terug naar de campus, maar de dagen erna bleek dat de Amerikaanse politie het eigenlijk ook weinig kan schelen. Hun beleid is om het apartement leeg te krijgen, om daarna zelf weg te gaan (een donut halen of iets dergelijks,, belangrijkere zaken). Binnen een kwartier staat bijna iedereen weer binnen, en gaat het feest (met iets zachtere muziek, voor de vorm) gewoon weer verder.

De lessen zijn deze week gestart, dus het vakantiegevoel dat ik de afgelopen tijd heb opgebouwd moet nu langzaam toch weer weggaan. De vakken die ik volg bevallen me eigenlijk vrijwel allemaal wel:
1. The American Presidential Elections
2. History and Culture: The Sixties in America
3. Political Debates
4. History: The 1920's

Zo, dat moet weer een lang genoeg verhaal zijn voor deze week. Het is hier half vijf in de middag, en pas om 6 uur heb ik weer les.. dus ik denk dat ik mijn verwaarloosde bed maar eens een kort bezoekje ga brengen.

Groet,
Emile

Food issues

Logica is soms ver te zoeken in Amerika. Een BigMac kan je hier kopen voor één enkele dollar. Dat is hartstikke mooi, maar als je een keer wat gezonder wil eten, wil je misschien wat fruit kopen. Drie perziken kosten je in een supermarkt zo'n 6 dollar. Ja, op die manier maak je alle Amerikanen moddervet.

Er zijn meer voorbeelden: op de campus krijgt bijna iedereen een pas waarmee je kan eten in de verschillende restaurants hier. Het is een makkelijk systeem, maar je kan enkel 8 maaltijden per week ermee 'betalen'. Dat is een probleem, want wij Europeanen zijn gewend om driemaal per dag te eten. In de praktijk betekent dit dat je bij moet betalen voor veel maaltijden, en dat is iets wat Amerikanen ronduit weigeren. Het resultaat: vrijwel iedereen slaat ontbijt over. Iedereen is er zelfs zo aan gewend om niet te ontbijten dat je raar wordt aangestaard wanneer je vertelt 's ochtends vroeger op te staan om wat te eten (Vind je dat niet zonde van de tijd, want je zou ook gewoon lekker wat langer kunnen slapen, vroeg een Amerikaanse me stomverbaasd).

Oké, nog een voorbeeld: de frisdrankproducenten Coca Cola en PepsiCo zijn gigantisch in de VS en ze hebben veel macht. In vrijwel elk restaurant heeft één van deze twee bedrijven een monopolie op het drankaanbod, waardoor frisdrank domineert. Het is mogelijk om water te krijgen, hoewel niet altijd makkelijk, en het is zeker niet een logische economische keuze. In St. Louis kan je namelijk de kleinste beker frisdrank (Dat is er eentje van zo'n 600ml. Dit is GEEN grap. Ik herhaal, GEEN grap.) voor 99 cent krijgen, die je daarna zo vaak als je wilt kan hervullen. Een flesje water kost 2.50$. 600 ml Pepsi bevat zoveel suiker dat je die dag eigenlijk geen enkel klontje suiker meer moet binnenkrijgen. Water bevat helemaal niets.

Mensen hier beginnen nu ondertussen door te krijgen dat obesitas een gigantisch probleem is, maar de oplossingen lijken niet altijd de juiste te zijn. In New York zagen we een grote advertentie in de metro van een nieuw dieet-boek genaamd '6 weeks to OMG: get skinnier than all your friends'; Het probeert jongeren aan te sporen af te vallen, maar het boek geeft zulke absurde gezondheidstips dat ik me niet voor kan stellen dat het legaal zou zijn het boek in Nederland te publiceren.

Een aantal tips uit het boek:
1. Eet geen ontbijt, maar drink zwarte koffie 's ochtends, dat verdrukt de drang naar voedsel
2. Direct daarna moet er worden gesport (want er gaat niets boven sporten met een lege maag)
3. Neem dan een koud bad om vet te verbranden (ik weet het, er lijkt geen logica in te zitten)
4. Eet geen broccoli (willekeuriger dan dit wordt het niet)
5. Probeer af te vallen samen met je vrienden, en ga ervoor om het meeste gewicht van jullie allemaal kwijt te raken (ik weet het, dat klinkt als een anorexia-competitie)

In plaats van rare nieuwe diëten te promoten zou men moeten proberen eetgewoontes te veranderen. Nog één laatste voorbeeld om te laten zien hoe deprimerend de situatie daadwerkelijk is: In de cafetaria sta ik rustig wat patat op te scheppen (want normale aardappelen kennen ze hier niet) als er een flink gezette dame ongeduldig naast me komt staan. Ik kijk naast me, en zie tot mijn verbazing dat haar bord nogal anders gevuld is dan die van mij. Ik heb wat kip, wat frietjes en wat sla op het bord liggen. Mijn Amerikaanse vriendin (want in Amerika noemt iedereen elkaar extreem snel vrienden, daar vertel ik later nog wel meer over) heeft daarentegen lasagne, een braadworst, een broodje hamburger en een stuk pizza gepakt. Het was inderdaad enkel de patat die nog ontbrak om er een écht goed vullend diner van te maken.

"You can call me Bill"

Oké, voordat ik naar de States ging zag ik bepaalde dingen wel aankomen. Het duurde niet lang voor ik een groepje kibbelende Afro-Amerikaanse meisjes zag die met wilde handgebaren en harde stemmen elkaar op proberen te jutten. De dikke Amerikaan kom je daadwerkelijk overal tegen (en met dik bedoel ik écht extreem dik), maar ook dat lag in het verwachtingspatroon. Je hoort veel Spaans om je heen, want er zijn flink wat Latino's op de campus. Je hebt ook van die typische Amerikanen die een poging willen doen Spaans te spreken. Vooral het uitspreken van namen is hilarisch, Juan wordt bijvoorbeeld uitgesproken als 'Wààn'.

Toch is er ook iets gaande hier wat ik niet had zien aankomen: er is een Chinese Revolutie aan de gang.

Toen ik hier arriveerde was er nog vrijwel niemand: de internationale studenten arriveren namelijk het allereerst. Op de deuren in ons gebouw hingen gekleurde naamkaartjes, om de studenten 'op een leuke manier' welkom te heten. Toen ik die namen las werd het duidelijk dat 80% van de mensen op mijn verdieping Chinees is. Xiao Jin Ping, Bapao, Ah-Kum je kan het zo gek niet bedenken (ik sla de sambal bij grap over deze keer), of het stond op die lelijke gele kaartjes.

Nu blijkt dat van de tweehonderd nieuwe internationale studenten, er 170 uit China komen. Je kent ze wel, de kleine mannetjes en vrouwtjes die vooral samenklitten, geen Engels spreken of verstaan en er rare gewoontes op na houden. Ze zijn daadwerkelijk overal; in de parkjes (hoewel de gemiddelde Chinees liever uit de zon blijft), in de restaurants, in de supermarkt (meestal bij de noodles-afdeling), maar ze zijn logischerwijs vooral duidelijk aanwezig bij de introductie-activiteiten.

En daar zit je dan: in een grote zaal waar alle internationale studenten worden verzameld voor een traditionele Amerikaanse peptalk. Tussen 170 Chinezen, die weinig lijken te begrijpen van de uiterst handige tips die hier worden verspreid ("ga naar de lessen, doe je huiswerk, drink geen alcohol"). Waar was ik ook alweer? In de Verenigde Staten?

Gelukkig volgt er al snel een geruststellend moment, als iedereen één voor één moet opstaan om zijn of haar naam hardop te zeggen, om daarna (nogal overbodig) ook nog de nationaliteit te vermelden. Zoals te verwachten valt gaat dat niet meteen goed (sommige Chinezen praten zo zacht dat ze zichzelf waarschijnlijk niet eens kunnen verstaan), maar na een paar demonstraties komt iedereen een beetje in de mood. Dan staat een jongen op die vanaf mijn plek niet echt te zien is. Ik ga er maar vanuit dat het opnieuw een Chinees is, en als hij zijn eerste paar woorden brabbelt blijkt dat voorgevoel correct te zijn. "I'm from China and my name is Ding Wong Xiao"(of iets in die richting, excuses voor mogelijke typfouten). Om even een pauze te laten vallen en te vervolgen met "but you guys can call me Bill." Misschien toch best grappige gasten, die Chinezen.

De magie die je moet voelen

Een plek als deze zie je misschien wel elke dag op tv, in films, in tijdschriften, in kranten: kortom, New York City is overal. Je hoeft eigenlijk nooit op Times Square te zijn geweest om toch tot in de details te kunnen vertellen hoe het eruit ziet, en waar alles precies zit. Ook veel mensen die nooit het Vrijheidsbeeld hebben bezocht weten dat het standbeeld cadeau werd gedaan aan de Amerikaanse Republiek door de Franse regering. Voor wie dat nog niet wist, doe je voordeel met deze informatie, misschien komt het ooit terug in Lotto Weekend Miljonairs. Zou toch zonde zijn als die miljoen je door de neus wordt geboord omdat je niet goed dit zeer informatieve blog leest.

 Anyways, wat ik probeer te zeggen is dat hoewel de beelden van New York alom te zien zijn, het bezoeken van deze stad is toch wel heel wat anders. De eerste keer op Times Square was bijna magisch te noemen: je ziet het al van een afstandje aankomen: hét centrum van de Kapitalistische wereld. De honderden al dan niet duizenden reclameborden, vele fastfoodtenten, gigantische winkels: dat is Times Square. Vooral het M&M paradijs is een goed voorbeeld van American style capitalism. Deze winkel van 4 verdiepingen verkoopt niet enkel veel kleine chocoladesnoepjes(gevuld met mint, pretzels, pindakaas, en meer): vrijwel alle spullen die je maar kan bedenken, van afwasborstel in de vorm van een M&M tot een M&M Vrijheidsbeeld zijn er te vinden.  Uiteraard allemaal tegen belachelijke prijzen, want winst moet er wel worden gemaakt.

Foto’s kunnen niet precies overbrengen wat New York nou net zo speciaal maakt, maar om jullie toch enigszins jaloers te kunnen maken, volgt hier een kleine sfeerimpressie.

De volgende keer zit ik in St. Louis, want zaterdag vertrekken we alweer uit NYC!
Groeten,
Emile

(De koningin der M&M's)

(het standaard beeld in New York)

(Times Square)

(New York Stock Exchange; de beurs dus)

(9/11 Memorial, met op de achtergrond een van de nieuwe WTC torens, indrukwekkend!)

Zorgen om (n)iets

Weken, maanden, jaren zelfs heb ik erop gewacht, maar nu komt het eindelijk écht dichterbij. Maandag is het namelijk tijd om op het vliegtuig te stappen naar New York en later St. Louis. Bij de vele afscheidsgesprekken die ik de laatste tijd heb gevoerd werd wel duidelijk dat ik zeker niet de enige ben die zich zorgen maakt over de reis. Voor iedereen die vreest dat ik als het michelin-mannetje terugkom, of voor de mensen die denken dat ik überhaupt niet levend terugkeer, een poging om wat van die zorgen weg te nemen!

 

1. De Mythe van het Dikworden

Ja, 60 procent van de Amerikanen heeft overgewicht. Dr. Phil, Oprah en First Lady Michelle Obama kletsen niet uit hun nek als ze zeggen dat de situatie onder Amerikaanse kinderen schrikbarend is. Ja, het eten op de campus in St. Louis ziet er op het eerste oog redelijk fast-food-achtig uit (o.a. Mexican Food, American Burgers, Grill Restaurant, Chinese Food). Misschien is het eigenlijk niet zo gek dat zoveel vrienden, familieleden en verre kennissen het me als een feit vertellen dat ik in december als een gezellige dikkerd weer terugkeer naar Nederland.

Een paar kilootjes erbij zou geen probleem zijn, maar nee, dikworden is niet echt mijn ding. Ondergewicht is een groter probleem geweest dan het tegenovergestelde: hoeveel potten Ben en Jerry's ik ook eet, hoeveel BigMacs ik ook verorber, aankomen lukt gewoonweg niet. De Groninger Studentenjaren (ingevuld met bier, patat en m&m's) laten dat wel zien. Sporten kun je trouwens doen in overvloed in St. Louis, dus qua beweging moet het goedkomen. En uiteraard zijn er ook gezondere etensopties op de campus: wat dacht je van de SLU Salad Bars of een vegetarisch restaurant? Oké, toegegeven, er is maar een kleine kans dat ik me daar aan zal wagen (sorry mam), maar als de burgers, wraps en pizza's me echt de neus uitkomen...

2. De Wapenjungle die Amerika/St. Louis heet

Ja, er hebben onlangs weer twee verschrikkelijke schietincidenten plaatsgevonden in de Verenigde Staten. Ja, het is raar dat de Batman schietpartij en de recente aanslag op een Sikh tempel mede mogelijk werden gemaakt door de alombekende wapenwetten in Amerika. Vrijwel iedere Amerikaan kan aan een wapen komen, wat wordt gepromoot als het recht op zelfverdediging.

Ja, het lijkt alsof er ongelooflijk veel mafkezen in de VS rondlopen die eerst een aantal mensen neerschieten om daarna zichzelf van het leven te beroven. Echter, het is dan ook een gigantisch land, dus laten we het in perspectief zetten. Bovendien vindt vrijwel al het Amerikaanse nieuws zijn weg wel naar Nederland., terwijl soortgelijke verhalen in andere landen onbesproken blijven.


Ja, St. Louis heeft een aantal buurten waar (heel) veel criminaliteit plaatsvindt (uhum:  http://blogs.riverfronttimes.com/dailyrft/2010/11/st_louis_named_most_dangerous_city_2010.php). Gelukkig staat de St. Louis campus als erg veilig bekend door zijn eigen politiekorps (!) en eigen alarmnummer. Mochten er mensen zijn die zich zorgen maken over een misstap van mijn kant, wees gerust: als non-immigrant kan ik niet legaal aan een wapen komen.

Het is afwachten hoe het allemaal loopt, vooral qua veiligheid, maar er zorgen over maken heeft sowieso weinig zin. Ik ga me weer bezighouden met andere zorgen: wat moet in de koffer, en wat niet?

Hopelijk kan ik de volgende keer een sfeerimpressie van New York geven!

Emile

Welcome!

Welkom op mijn blog! Hier zal ik jullie regelmatig op de hoogte houden over mijn reis naar de Verenigde Staten. Op 13 Augustus zullen Coen, Lisa en ik op  het vliegtuig stappen om eerst een week in New York door te brengen, waarna onze wegen zullen scheiden. Ik zal dan tot eind December gaan studeren aan de St. Louis University, in juist ja.. St. Louis.

Tot snel, Emile