Sorry, sorry, sorry, voor iedereen die de afgelopen dagen deze blog
heeft bezocht, snakkend naar een nieuwe blogpost: het was nog niet voorgekomen
in Amerika, maar ik heb het eventjes druk.
Druk, wat betreft de studie, want volgende week is het tentamenweek, en in tegenstelling tot in Nederland gaan hier de lessen gewoon door, net als het verplichte leeswerk. Je hoort mij echter niet klagen, want in de rest van de weken heb ik zo weinig gedaan, dat het schoolwerk van deze week bijna vermakelijk te noemen is.
Bijna, want er zijn natuurlijk nog steeds duizend en één dingen op te noemen die leuker zijn dan het bestuderen van Amerikaanse Presidentiële Debatten sinds 1960 (want dat was de eerste keer) of het luisteren naar Bob Dylan om zijn ontwikkeling als activist mee te maken. Zo, op die manier heb ik jullie in één keer een inkijkje gegeven in de stof die ik moet behandelen dezer dagen,en heb ik jullie meteen iets nieuws bijgebracht (dat van het eerste debat dat plaatsvond in 1960, in het geval dat het jullie alweer ontschoten was).
Druk, ook wat betreft genieten van het leven, want afgelopen week was het me voor het eerst gelukt het saaie St. Louis te verlaten. Vrijdag, zaterdag en zondag brachten 4 internationale studenten en ik namelijk door in Chicago, door hippe mensen ook wel Chi-City genoemd. In drie dagen kan je ongelofelijk veel meemaken, vooral als je de reis start en afsluit met een 6 uur durende busreis, en gedurende het verblijf in Chicago het grootste deel van de nacht actief bent, om de dag erna (of eigenlijk dezelfde dag) op 9 uur alweer op te staan.
Dan kom je mooie gebouwen tegen, goed eten, slecht eten, goede taxichauffeurs... Oké, ik heb mezelf beloofd geen grote leugens op deze pagina te vertellen, dus ik moet hier stoppen. In Chicago vond afgelopen weekend de Chicago Marathon plaats, waar ieder jaar tienduizenden mensen aan meedoen. Wees niet bang, wij waren niet van plan om ook maar één enkele stap in hardloopkleding te zetten in Chicago. We waren er echter wel door benadeelt, want op het moment dat we ons hotel wilden boeken, zat alles prop en propvol. Daarom konden we niet anders dan een hotel boeken aan de rand van de stad, waardoor we dan weer afhankelijk waren van taxi's om Chicago in te komen.
En dat brengt ons bij taxichauffeurs. Vaak hoor je negatieve verhalen over deze mensen; ze kunnen geen Engels, zijn onaardig, zijn schooierig, zijn onduidelijk over de prijzen en het zouden niet de meest hygiënische mensen zijn. Stereotypen zijn vaak onwaar en oneerlijk, maar in dit geval zijn ze totaal kloppend. Na de eerste nacht uitgaan namen we een taxi terug naar het hotel, en een Indische man was onze persoonlijke chauffeur. De beste man leek niet al te vrolijk, en nadat hij ons 5 had ingesloten in de auto snauwde hij meerder keren naar ons "Mid and a half." Wij hadden uiteraard geen idee wat dit te betekenen had, en gestimuleerd door enig alcoholgebruik lachten we zijn uitspraken weg: Indiërs.. zijn het ook geen gekke mensen?
De taxirit duurde maar een minuut of tien, en op de teller stond een dollar of 25. Wanneer één van ons wilde betalen bleek de 25 dollar echter niet genoeg te zijn, want had hij ons niet verteld dat deze rit ‘Mid and a half’ zou zijn? Knoop dit in je oren, mocht je ooit een keer in Chicago komen (geen idee of dit overal geldt): Mid and a half betekent letterlijk een 50% toename van de prijs die op de teller staat; dat is slim zakendoen!
De dag erna namen we ’s nachts opnieuw een taxi terug, en dit keer groette een vriendelijke Chinese man ons. Om het kort te houden: deze man had geen idee waar ons hotel was (ondanks de locatie naast een vliegveld), had constant een boek in zijn hand, tegen het stuur aangedrukt, en praatte net als de Chineseman die Nederlandse liedjes zingt bij Ik Hou Van Holland. Gek genoeg zong hij ook nog echt op dezelfde manier. Dit is geen grap, de man vertelde ons al snel dat hij van zingen hield, en dat wilde hij maar al te graag laten horen gedurende de reis. Ik heb niet veel verstand van Chinese liederen, maar hij zou de eerste ronde van de Voice of China waarschijnlijk niet overleven.
Ondanks deze kleine minpunten was Chicago een fantastische ervaring: het is een mooie stad, die je doet denken aan New York, maar niet zo belachelijk groot, en zonder al die mensenmassa’s. Zo was het mogelijk op zondag door de binnenstad te lopen door een verlaten straat, waar de winkels dicht waren, en er welgeteld 1 auto geparkeerd was. Een van de letterlijke hoogtepunten was het bezoeken van een loungebar op de 95e verdieping van de Hancock Tower; een briljant uitzicht onder het genot van een (illegaal, dus extra lekker) biertje.
Volgende week wordt het druk, en vanaf donderdag zijn Sita, Marcel en Maurice hier in St. Louis.. dus voor alle brave lezers een waarschuwing: het zal wel weer even duren voor er een nieuw bericht wordt geplaatst!
Uitzicht vanaf de 95e verdieping!
Druk, wat betreft de studie, want volgende week is het tentamenweek, en in tegenstelling tot in Nederland gaan hier de lessen gewoon door, net als het verplichte leeswerk. Je hoort mij echter niet klagen, want in de rest van de weken heb ik zo weinig gedaan, dat het schoolwerk van deze week bijna vermakelijk te noemen is.
Bijna, want er zijn natuurlijk nog steeds duizend en één dingen op te noemen die leuker zijn dan het bestuderen van Amerikaanse Presidentiële Debatten sinds 1960 (want dat was de eerste keer) of het luisteren naar Bob Dylan om zijn ontwikkeling als activist mee te maken. Zo, op die manier heb ik jullie in één keer een inkijkje gegeven in de stof die ik moet behandelen dezer dagen,en heb ik jullie meteen iets nieuws bijgebracht (dat van het eerste debat dat plaatsvond in 1960, in het geval dat het jullie alweer ontschoten was).
Druk, ook wat betreft genieten van het leven, want afgelopen week was het me voor het eerst gelukt het saaie St. Louis te verlaten. Vrijdag, zaterdag en zondag brachten 4 internationale studenten en ik namelijk door in Chicago, door hippe mensen ook wel Chi-City genoemd. In drie dagen kan je ongelofelijk veel meemaken, vooral als je de reis start en afsluit met een 6 uur durende busreis, en gedurende het verblijf in Chicago het grootste deel van de nacht actief bent, om de dag erna (of eigenlijk dezelfde dag) op 9 uur alweer op te staan.
Dan kom je mooie gebouwen tegen, goed eten, slecht eten, goede taxichauffeurs... Oké, ik heb mezelf beloofd geen grote leugens op deze pagina te vertellen, dus ik moet hier stoppen. In Chicago vond afgelopen weekend de Chicago Marathon plaats, waar ieder jaar tienduizenden mensen aan meedoen. Wees niet bang, wij waren niet van plan om ook maar één enkele stap in hardloopkleding te zetten in Chicago. We waren er echter wel door benadeelt, want op het moment dat we ons hotel wilden boeken, zat alles prop en propvol. Daarom konden we niet anders dan een hotel boeken aan de rand van de stad, waardoor we dan weer afhankelijk waren van taxi's om Chicago in te komen.
En dat brengt ons bij taxichauffeurs. Vaak hoor je negatieve verhalen over deze mensen; ze kunnen geen Engels, zijn onaardig, zijn schooierig, zijn onduidelijk over de prijzen en het zouden niet de meest hygiënische mensen zijn. Stereotypen zijn vaak onwaar en oneerlijk, maar in dit geval zijn ze totaal kloppend. Na de eerste nacht uitgaan namen we een taxi terug naar het hotel, en een Indische man was onze persoonlijke chauffeur. De beste man leek niet al te vrolijk, en nadat hij ons 5 had ingesloten in de auto snauwde hij meerder keren naar ons "Mid and a half." Wij hadden uiteraard geen idee wat dit te betekenen had, en gestimuleerd door enig alcoholgebruik lachten we zijn uitspraken weg: Indiërs.. zijn het ook geen gekke mensen?
De taxirit duurde maar een minuut of tien, en op de teller stond een dollar of 25. Wanneer één van ons wilde betalen bleek de 25 dollar echter niet genoeg te zijn, want had hij ons niet verteld dat deze rit ‘Mid and a half’ zou zijn? Knoop dit in je oren, mocht je ooit een keer in Chicago komen (geen idee of dit overal geldt): Mid and a half betekent letterlijk een 50% toename van de prijs die op de teller staat; dat is slim zakendoen!
De dag erna namen we ’s nachts opnieuw een taxi terug, en dit keer groette een vriendelijke Chinese man ons. Om het kort te houden: deze man had geen idee waar ons hotel was (ondanks de locatie naast een vliegveld), had constant een boek in zijn hand, tegen het stuur aangedrukt, en praatte net als de Chineseman die Nederlandse liedjes zingt bij Ik Hou Van Holland. Gek genoeg zong hij ook nog echt op dezelfde manier. Dit is geen grap, de man vertelde ons al snel dat hij van zingen hield, en dat wilde hij maar al te graag laten horen gedurende de reis. Ik heb niet veel verstand van Chinese liederen, maar hij zou de eerste ronde van de Voice of China waarschijnlijk niet overleven.
Ondanks deze kleine minpunten was Chicago een fantastische ervaring: het is een mooie stad, die je doet denken aan New York, maar niet zo belachelijk groot, en zonder al die mensenmassa’s. Zo was het mogelijk op zondag door de binnenstad te lopen door een verlaten straat, waar de winkels dicht waren, en er welgeteld 1 auto geparkeerd was. Een van de letterlijke hoogtepunten was het bezoeken van een loungebar op de 95e verdieping van de Hancock Tower; een briljant uitzicht onder het genot van een (illegaal, dus extra lekker) biertje.
Volgende week wordt het druk, en vanaf donderdag zijn Sita, Marcel en Maurice hier in St. Louis.. dus voor alle brave lezers een waarschuwing: het zal wel weer even duren voor er een nieuw bericht wordt geplaatst!
Uitzicht vanaf de 95e verdieping!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten