"Du sprichst Deutsch? Wirklich? Sehr toll!" Dat
soort opmerkingen hoor je als Nederlander niet vaak, maar deze week heb ik toch
echt mensen ontmoet die bijna lyrisch reageerden nadat ze hoorden dat ik “sechs
Jahre Deutsch studiert habe," en dus wel een woordje Duits mee kan praten.
Ik was namelijk op bezoek bij de familie Eickelberg (hier ‘elegant’
uitgesproken als Eikel-Burk) voor Thanksgiving, en Stephanie's grootouders zijn
geïmmigreerd vanuit een turbulent Duitsland naar de Verenigde Staten. Hier doen
ze moeite om hun Duitse afkomst in ere te houden, door bijvoorbeeld alle
(klein)kinderen Duits te laten leren, maar hun Amerikaanse kroost is er niet
gek goed in. "Guten Tag" weet men nog wel uit te spreken, maar het werd
al snel duidelijk dat Duits leren voor een Nederlander een stuk makkelijker is
dan voor een Amerikaan. Dat geldt trouwens voor werkelijk alle talen, want
veruit de meeste Amerikanen hebben totaal geen zin om een andere taal te leren;
des te leuker is het om trots (en enigszins misplaatst, toegegeven) te
vertellen dat ik wel 5 talen spreek met Frans, Spaans, Duits, Nederland en
Engels (uiteraard vermeld ik niet dat een willekeurige Fransman of Spanjaard
het niet met me eens zou zijn wat betreft het spreken van hun talen), om daarna
de geïntrigeerde blikken van menig Amerikaan te ontvangen. Als resultaat denkt
men vaak dat je ook meteen een Europa-expert moet zijn, en kan je redelijk
willekeurige vragen verwachten als "Denken de Fransen echt dat Amerikanen
onbeleefd zijn?", "Is Zweeds een moeilijke taal?" en "Zijn
Spanjaarden en Grieken lui?" waarop ik uiteraard met volle overtuiging en
een geruststellende glimlach 'Ja' antwoord.
Maargoed, terug naar die super aardige Duits-Amerikaanse familie, de Eickelbergs, die zo aardig waren om mij een aantal dagen onderdak te bieden in hun huis in een Chicago suburb genaamd Lake Zurich. Thanksgiving vieren is een familieaangelegenheid, met zusjes (twee om precies te zijn), ooms, tantes, grootouders, neefjes, nichtjes, en een kalkoen (een aanwijzing: één van hen overleeft het niet.. maar wie?), en zo was het ook bij de Eickelbergs. Het 'diner' start vroeg, om een uur of 3, en om je er goed op voor te bereiden eet je niks als ontbijt, maar sta je in plaats daarvan in de keuken om een gigantische hoeveelheid eten klaar te maken. Typische bezigheid daarbij is het bekijken van de "thanksgiving parade," een jaarlijks terugkerend spektakel waar een lange lijst bekende Amerikanen, stripfiguren, superhelden en reclamemascottes door een normaliter drukke straat in New York loopt. Ondanks het feit dat ongeveer de helft van de 'sterren' kinderfiguren zijn (mensen verkleed als Spongebob Squarepants, de Chipmunks, Dora, dat soort ongein), wordt dit alles becommentarieerd door maarliefst 3 presentatoren, die zeer hun best doen de schijn op te houden dat dit een serieuze aangelegenheid is, en niet één grote advertentie voor de winkelketen Macy's (want dat is het.).
Na het smakelijke diner begonnen opeens meerdere leden van de familie een aantal woorden te mompelen, om het na een paar minuten bijna uit te schreeuwen: PIE TIME! Amerikanen houden van avondeten, maar er is één ding dat nog beter is, en dat is dessert. Gelukkig zijn veel koks in de VS er erg goed in, en de man des huizes liet zich zeker gelden als een goede appeltaart-chef. Na dit eetfestijn ploft iedereen neer op de bank, maakt een broeksknoop los, en zucht: we hebben weer een jaar Thanksgiving diner overleefd.
Als het indaalt dat het Thanksgiving diner echt achter de rug is, focust men zich vrijwel direct op kerstmis. De avond van Thanksgiving wordt besteedt aan het kijken van 'Alf' (of een andere kerst-klassieker), om het kersttijdperk officieel in te luiden. De dag later zijn opeens de meeste huizen overdreven mooi versierd met allerlei kleuren kerstverlichting, wordt de kerstboom opgezet, zijn er kerstliedjes op de radio, en gaan veel mensen eropuit om alvast kerstinkopen te doen. Dat laatste is logisch, want met Black Friday kan er wel heel goedkoop worden ingekocht: om middernacht zijn er speciale aanbiedingen waar je letterlijk voor moet vechten, maar gedurende de dag was het eigenlijk wel comfortabel shoppen: 50-60% korting maakt een hoop wachten zeer zeker goed!
Naast het shoppen was er ook nog wat tijd om veel nieuwe mensen te ontmoeten (vrijwel allemaal zeer gastvrij), te feesten (in letterlijk het grootste huis dat ik ooit heb bezocht; inclusief twee keukens, een kelder-gastverblijf, direct uitzicht op een meer, en een televisie ter grootte van een gehele muur: dat is het leven van de "American Dream"), uit te brakken, en naar de kerk te gaan: het was een fantastische week! Op dat laatste zal ik trouwens een andere keer ingaan, want religie speelt een interessante rol in de VS. Voor dit moment stop ik er echter mee het is tijd voor PIE TIME. Tot volgende week!
Maargoed, terug naar die super aardige Duits-Amerikaanse familie, de Eickelbergs, die zo aardig waren om mij een aantal dagen onderdak te bieden in hun huis in een Chicago suburb genaamd Lake Zurich. Thanksgiving vieren is een familieaangelegenheid, met zusjes (twee om precies te zijn), ooms, tantes, grootouders, neefjes, nichtjes, en een kalkoen (een aanwijzing: één van hen overleeft het niet.. maar wie?), en zo was het ook bij de Eickelbergs. Het 'diner' start vroeg, om een uur of 3, en om je er goed op voor te bereiden eet je niks als ontbijt, maar sta je in plaats daarvan in de keuken om een gigantische hoeveelheid eten klaar te maken. Typische bezigheid daarbij is het bekijken van de "thanksgiving parade," een jaarlijks terugkerend spektakel waar een lange lijst bekende Amerikanen, stripfiguren, superhelden en reclamemascottes door een normaliter drukke straat in New York loopt. Ondanks het feit dat ongeveer de helft van de 'sterren' kinderfiguren zijn (mensen verkleed als Spongebob Squarepants, de Chipmunks, Dora, dat soort ongein), wordt dit alles becommentarieerd door maarliefst 3 presentatoren, die zeer hun best doen de schijn op te houden dat dit een serieuze aangelegenheid is, en niet één grote advertentie voor de winkelketen Macy's (want dat is het.).
Na het smakelijke diner begonnen opeens meerdere leden van de familie een aantal woorden te mompelen, om het na een paar minuten bijna uit te schreeuwen: PIE TIME! Amerikanen houden van avondeten, maar er is één ding dat nog beter is, en dat is dessert. Gelukkig zijn veel koks in de VS er erg goed in, en de man des huizes liet zich zeker gelden als een goede appeltaart-chef. Na dit eetfestijn ploft iedereen neer op de bank, maakt een broeksknoop los, en zucht: we hebben weer een jaar Thanksgiving diner overleefd.
Als het indaalt dat het Thanksgiving diner echt achter de rug is, focust men zich vrijwel direct op kerstmis. De avond van Thanksgiving wordt besteedt aan het kijken van 'Alf' (of een andere kerst-klassieker), om het kersttijdperk officieel in te luiden. De dag later zijn opeens de meeste huizen overdreven mooi versierd met allerlei kleuren kerstverlichting, wordt de kerstboom opgezet, zijn er kerstliedjes op de radio, en gaan veel mensen eropuit om alvast kerstinkopen te doen. Dat laatste is logisch, want met Black Friday kan er wel heel goedkoop worden ingekocht: om middernacht zijn er speciale aanbiedingen waar je letterlijk voor moet vechten, maar gedurende de dag was het eigenlijk wel comfortabel shoppen: 50-60% korting maakt een hoop wachten zeer zeker goed!
Naast het shoppen was er ook nog wat tijd om veel nieuwe mensen te ontmoeten (vrijwel allemaal zeer gastvrij), te feesten (in letterlijk het grootste huis dat ik ooit heb bezocht; inclusief twee keukens, een kelder-gastverblijf, direct uitzicht op een meer, en een televisie ter grootte van een gehele muur: dat is het leven van de "American Dream"), uit te brakken, en naar de kerk te gaan: het was een fantastische week! Op dat laatste zal ik trouwens een andere keer ingaan, want religie speelt een interessante rol in de VS. Voor dit moment stop ik er echter mee het is tijd voor PIE TIME. Tot volgende week!
Some fine shopping at Macys with the other Europans
Geen opmerkingen:
Een reactie posten