dinsdag 21 augustus 2012

"You can call me Bill"

Oké, voordat ik naar de States ging zag ik bepaalde dingen wel aankomen. Het duurde niet lang voor ik een groepje kibbelende Afro-Amerikaanse meisjes zag die met wilde handgebaren en harde stemmen elkaar op proberen te jutten. De dikke Amerikaan kom je daadwerkelijk overal tegen (en met dik bedoel ik écht extreem dik), maar ook dat lag in het verwachtingspatroon. Je hoort veel Spaans om je heen, want er zijn flink wat Latino's op de campus. Je hebt ook van die typische Amerikanen die een poging willen doen Spaans te spreken. Vooral het uitspreken van namen is hilarisch, Juan wordt bijvoorbeeld uitgesproken als 'Wààn'.

Toch is er ook iets gaande hier wat ik niet had zien aankomen: er is een Chinese Revolutie aan de gang.

Toen ik hier arriveerde was er nog vrijwel niemand: de internationale studenten arriveren namelijk het allereerst. Op de deuren in ons gebouw hingen gekleurde naamkaartjes, om de studenten 'op een leuke manier' welkom te heten. Toen ik die namen las werd het duidelijk dat 80% van de mensen op mijn verdieping Chinees is. Xiao Jin Ping, Bapao, Ah-Kum je kan het zo gek niet bedenken (ik sla de sambal bij grap over deze keer), of het stond op die lelijke gele kaartjes.

Nu blijkt dat van de tweehonderd nieuwe internationale studenten, er 170 uit China komen. Je kent ze wel, de kleine mannetjes en vrouwtjes die vooral samenklitten, geen Engels spreken of verstaan en er rare gewoontes op na houden. Ze zijn daadwerkelijk overal; in de parkjes (hoewel de gemiddelde Chinees liever uit de zon blijft), in de restaurants, in de supermarkt (meestal bij de noodles-afdeling), maar ze zijn logischerwijs vooral duidelijk aanwezig bij de introductie-activiteiten.

En daar zit je dan: in een grote zaal waar alle internationale studenten worden verzameld voor een traditionele Amerikaanse peptalk. Tussen 170 Chinezen, die weinig lijken te begrijpen van de uiterst handige tips die hier worden verspreid ("ga naar de lessen, doe je huiswerk, drink geen alcohol"). Waar was ik ook alweer? In de Verenigde Staten?

Gelukkig volgt er al snel een geruststellend moment, als iedereen één voor één moet opstaan om zijn of haar naam hardop te zeggen, om daarna (nogal overbodig) ook nog de nationaliteit te vermelden. Zoals te verwachten valt gaat dat niet meteen goed (sommige Chinezen praten zo zacht dat ze zichzelf waarschijnlijk niet eens kunnen verstaan), maar na een paar demonstraties komt iedereen een beetje in de mood. Dan staat een jongen op die vanaf mijn plek niet echt te zien is. Ik ga er maar vanuit dat het opnieuw een Chinees is, en als hij zijn eerste paar woorden brabbelt blijkt dat voorgevoel correct te zijn. "I'm from China and my name is Ding Wong Xiao"(of iets in die richting, excuses voor mogelijke typfouten). Om even een pauze te laten vallen en te vervolgen met "but you guys can call me Bill." Misschien toch best grappige gasten, die Chinezen.

1 opmerking: